George Armitage Miller

Geboren te West-Virginia, 3 februari 1920. Overleden 22 Juli 2012 te Plainsboro, New Jersey

Eerste jaren na behalen doctoraat

Na het behalen van zijn doctoraat verbleef George Armitage Miller aan Harvard als research fellow. Hier zette hij zijn onderzoek naar spraak en gehoor voort. Hij werd in 1948 benoemd tot assistent-professor in de psychologie. De cursus die hij ontwikkelde over taal en communicatie leidde uiteindelijk tot zijn eerste grote boek, "Taal en communicatie" (1951). George Miller nam een sabbatical in 1950 en bracht een jaar door als gastbezoeker aan het Institute for Advanced Study, Princeton, om zijn interesse in wiskunde na te streven. In 1951 trad George Miller toe tot MIT als universitair hoofddocent psychologie. Hij leidde de psychologiegroep van het MIT Lincoln Lab en werkte aan spraakcommunicatie en human engineering. Een opmerkelijke uitkomst van dit onderzoek was zijn identificatie van de minimale stemkenmerken van spraak die nodig zijn om deze verstaanbaar te maken.

Zeven

Op basis van dit werk werd hij in 1955 uitgenodigd om te spreken bij de Eastern Psychological Association. Die presentatie, "Het magische getal zeven, plus of min twee", werd later gepubliceerd als een paper dat een legendarische werd in de cognitieve psychologie. Uit Millers proeven en die van vele anderen bleek dat het maar weinig uitmaakt wat je het korte termijn geheugen voorschotelt. Uitschieters halen er negen, mensen met een minder goed geheugen halen er vijf of zes. De hersenen hebben gewoon iets met zeven, of je ze nu cijfers, letters, woorden of voorwerpen aanbiedt!